
«Մարի Սելեսթ» անունով առևտրային նավի վրա բոլորը՝ նավապետը, նրա ընտանիքը և անձնակազմի անդամները, կարծես գոլորշիացել էին օդում։ Այս դեպքը դարձավ ծովի ամենամեծ և ամենախորհրդավոր գաղտնիքներից մեկը։
«Մարի Սելեսթ»-ն ճամփորդում էր Նյու Յորքից դեպի Իտալիա՝ տեղափոխելով 1700 տակառային հում սպիրտ։ Նավապետը՝ Բենջամին Բրիգսը, իր հետ վերցրել էր նաև իր կնոջը՝ Սարային, և երկու տարեկան դստերը՝ Սոֆիային։ Ճամփորդությունից մոտ մեկ ամիս անց, երբ նավը հայտնաբերվեց, այն գտնվում էր հոյակապ վիճակում։
Նավի մոտեցած անձնակազմի զեկույցները ցնցող էին։ Նավը լիովին հագեցած էր սնունդով, ջրով, անձնական իրերով և արժեքավոր բեռով։ Նավապետի մահճակալի վրա կար նրա ամենօրյա օրագիրը, իսկ խոհանոցում՝ կես պատրաստած ընթրիք։ Միակ բացակայող իրը փրկարարական նավակն էր, որը կարծես շտապելով տարվել էր։ Չկային պայքարի կամ բռնության նշաններ, և նավը շարունակում էր դանդաղ լողալ ծովի վրայով, կարծես իր անձնակազմը պարզապես մի պահով դուրս էր եկել քայլելու։
Միջադեպից անմիջապես հետո շատ վարկածներ առաջ քաշվեցին։ Ոմանք ենթադրում էին, որ անձնակազմը հարձակման է ենթարկվել ծովահենների կողմից, սակայն ոչ մի արժեքավոր իր չէր գողացվել, ինչը հակասում էր այդ տեսությանը։ Մյուսները մատնանշում էին միջազգային դավադրություն կամ նույնիսկ նավապետի և անձնակազմի միջև ծագած կոնֆլիկտ։
Սակայն ամենահավանական և հետաքրքրական տեսությունները կապված են բեռի՝ հում սպիրտի հետ։ Ենթադրվում է, որ տակառներից մեկը կարող էր արտահոսել և ստեղծել պայթյունավտանգ գոլորշիներ։ Նավապետ Բրիգսը, զգուշանալով պայթյունից, կարող էր հրամայել անձնակազմին արագ տեղափոխվել փրկարարական նավակ, մինչև վտանգը անցներ։ Սակայն հնարավոր է, որ քամին կտրուկ փոխվեր, և փրկարարական նավակը հեռանար «Մարի Սելեսթ»-ից, իսկ անձնակազմը մնար բաց ծովում՝ առանց որևէ ապրուստի միջոցի։
Ինչ էլ որ պատահած լինի, «Մարի Սելեսթ»-ի պատմությունը մինչև այսօր մնում է գաղտնիք, որը սնուցել է գրողների և կինոռեժիսորների երևակայությունը։ Այս դեպքը հիշեցնում է մեզ, որ նույնիսկ մեր արդի դարաշրջանում, որտեղ ամեն ինչ կարծես թե ունի տրամաբանական բացատրություն, բնությունը և մարդկային ճակատագիրը դեռևս կարող են թաքցնել անհասկանալի գաղտնիքներ։