Ներածություն. Ի՞նչ է Հելոուինը

Ամեն տարի, երբ հոկտեմբերի տերևները սկսում են ընկնել և օդը սառնություն է բերում, աշխարհի շատ մասերում մի տարօրինակ փոխակերպում է տեղի ունենում։ Խանութների ցուցափեղկերը լցվում են սարդոստայններով, կմախքներով և վհուկների գլխարկներով։ Դռների առջև հայտնվում են չարաճճի ժպտացող, փորագրված դդումներ՝ ներսում մոմեր վառելով։ Եվ հոկտեմբերի 31-ի գիշերը փողոցները լցվում են արքայադուստրերի, սուպերհերոսների, ուրվականների և զոմբիների տեսքով երեխաներով, ովքեր տնից տուն են գնում՝ արտասանելով «Խաղ կամ հյուրասիրություն» (Trick or Treat) կախարդական խոսքերը։ Սա Հելոուինն է՝ մի տոն, որը միլիարդավոր դոլարների արդյունաբերություն է դարձել և գլոբալ մշակութային ֆենոմեն։

Բայց այս պարզասրտության և առևտրայնացման հետևում թաքնված է խորը, բարդ և հաճախ սխալ հասկացված պատմություն։ Շատերի համար այն պարզապես անմեղ զվարճանք է՝ առիթ զգեստավորվելու և քաղցրավենիք ուտելու համար։ Մյուսների համար, սակայն, այն կասկածելի կամ նույնիսկ վտանգավոր տոն է՝ լի հեթանոսական, օկուլտային և մռայլ սիմվոլիզմով։ Հայաստանում և շատ այլ երկրներում, որտեղ այս տոնը բնիկ չէ, այն հաճախ հանդիպում է շփոթության կամ կոշտ դիմադրության։ Ի վերջո, ինչո՞ւ են մարդիկ կամավոր կերպով իրենց երեխաներին հագցնում հրեշների նման և ուղարկում անծանոթների դռները թակելու։

Այսպիսով, որտեղի՞ց է ծագել Հելոուինը։ Ի՞նչ նշանակություն ունի դդումի լապտերը։ Եվ ամենակարևոր հարցը. արդյո՞ք սա կրոնական տոն է։ Պատասխանը պարզ «այո» կամ «ոչ» չէ։ Այն ճանապարհորդություն է դեպի ժամանակի խորքերը՝ ավելի քան 2000 տարի առաջ, դեպի մառախլապատ Իռլանդիայի կելտական ցեղերը, անցնելով հռոմեական նվաճումների, միջնադարյան եկեղեցական քաղաքականության, իռլանդական սովի և ամերիկյան գյուտարարության միջով։ Այս հոդվածը կբացահայտի Հելոուինի շերտերը՝ հասկանալու համար նրա իրական էությունը։

Մաս 1. Հեթանոսական արմատները - Կելտական Սամհայն

Հելոուինի պատմությունը սկսվում է ոչ թե քաղցրավենիքից, այլ գոյատևումից։ Այն սկսվում է կելտերից՝ ցեղախմբերից, որոնք մոտ 2000 տարի առաջ բնակվում էին այն տարածքներում, որոնք այժմ հայտնի են որպես Իռլանդիա, Միացյալ Թագավորություն և հյուսիսային Ֆրանսիա։

Կելտերի համար տարին բաժանված էր երկու հիմնական մասի՝ լուսավոր կես (ամառ) և մութ կես (ձմեռ)։ Նրանց նոր տարին սկսվում էր ոչ թե հունվարի 1-ին, այլ նոյեմբերի 1-ին, որը նշանավորում էր մութ, ցուրտ ձմռան սկիզբը։ Այս անցումային տոնը կոչվում էր Սամհայն (Samhain) (արտասանվում է մոտավորապես «Սաու-ին» կամ «Սոու-էն»)։

Սամհայնի նշանակությունը

Սամհայնը կելտական օրացույցի ամենակարևոր տոնն էր։ Այն բառացի նշանակում է «ամռան վերջ»։

Բերքահավաքի ավարտը. Սա այն ժամանակն էր, երբ վերջին բերքը հավաքվում էր, և անասունները բերվում էին ձմեռային արոտավայրերից։ Դա գոյության հարց էր։ Այն, ինչ հավաքվել էր մինչև Սամհայն, պետք է բավարարեր համայնքին գալիք դաժան ձմռան ամիսներին։
Տարվա մութ կեսի սկիզբը. Սամհայնը ձմռան սկիզբն էր՝ մահվան, խավարի և սովի հետ ասոցացվող ժամանակաշրջան։ Այն անխուսափելիորեն կապված էր մարդկային մահացու լինելու գիտակցման հետ։
Աշխարհների միջև սահմանի բարակումը. Սամհայնի հավատալիքների առանցքում այն գաղափարն էր, որ նոյեմբերի 1-ի նախօրեին (հոկտեմբերի 31-ին) այս աշխարհի և «մյուս աշխարհի» (հոգիների, աստվածների և մահացածների աշխարհ) միջև վարագույրն ամենաբարակն էր դառնում։

Այս գիշեր, ըստ կելտական հավատալիքների, մահացածների հոգիները կարող էին վերադառնալ իրենց նախկին տները՝ այցելելու իրենց հարազատներին։ Բայց նրանց հետ միասին կարող էին գալ նաև այլ, ոչ այնքան բարյացակամ էակներ՝ ոգիներ, փերիներ (Aos Sí՝ ոչ թե բարի փերիներ, այլ հզոր և հաճախ վտանգավոր էակներ) և չար ոգիներ։

Սամհայնի ծեսերը

Կելտական դրուիդները (քրմերը) այս գիշերը կատարում էին հատուկ ծեսեր՝ փորձելով հասկանալ ապագան և հանգստացնել աստվածներին։

Սրբազան խարույկներ. Համայնքի բոլոր օջախները մարվում էին։ Այնուհետև դրուիդները հսկայական համայնքային խարույկ էին վառում՝ օգտագործելով սրբազան կաղնու ճյուղեր։ Այս «նոր կրակից» մարդիկ վերցնում էին իրենց տները՝ ձմռան համար իրենց օջախները վերավառելու համար։ Ենթադրվում էր, որ այս կրակը պաշտպանիչ ուժ ունի։
Զոհաբերություններ. Ոգիներին և աստվածներին հանգստացնելու համար, որպեսզի նրանք ապահովեին համայնքի և անասունների գոյատևումը ձմռանը, կատարվում էին զոհաբերություններ։ Սա ներառում էր բերքի մի մասը և, հավանաբար, որոշ կենդանիներ։
Զգեստափոխություն և դիմակներ. Սա Հելոուինի ամենակարևոր նախատիպն է։ Մարդիկ հագնում էին կենդանիների մորթիներից պատրաստված զգեստներ և սարսափելի դիմակներ։ Սա երկու հիմնական նպատակ ուներ.

Խաբել ոգիներին. Հագնվելով որպես ուրվական կամ հրեշ, մարդիկ հույս ունեին, որ իրական չար ոգիները նրանց կշփոթեն «իրենցից մեկի» հետ և վնաս չեն տա։
Ներկայացնել մահացածներին. Որոշ տեսությունների համաձայն, մարդիկ դիմակներ էին կրում և տնից տուն շրջում՝ արտասանելով բանաստեղծություններ կամ երգեր՝ մահացածների հոգիների անունից, ինչի դիմաց հյուրասիրություն էին ստանում (մահացածների համար նախատեսված «ընթրիքի» մի մասը)։

Սամհայնը, հետևաբար, ուրախ տոն չէր։ Այն լուրջ, գերբնական և վախով լի իրադարձություն էր՝ կապված մահվան, խավարի և գալիք ձմռան անորոշության հետ։

Մաս 2. Հռոմեական և քրիստոնեական ազդեցությունը

Կելտական ավանդույթները մեկուսացված չմնացին։ Երկու հզոր ուժեր պետք է ընդմիշտ փոխեին Սամհայնի դեմքը՝ Հռոմեական կայսրությունը և Քրիստոնեական եկեղեցին։

Հռոմեական համադրում

Մ.թ. 43 թվականին հռոմեացիները նվաճեցին կելտական տարածքների մեծ մասը։ Իրենց 400-ամյա տիրապետության ընթացքում նրանք սկսեցին միաձուլել տեղական ավանդույթները սեփականի հետ։ Երկու հռոմեական տոն đặc biệt կարևոր են այս համատեքստում.

Ֆերալիա (Feralia). Նշվում էր փետրվարի վերջին։ Սա մահացածներին հիշատակելու և նրանց հանգստացնելու օր էր։
Պոմոնայի օր (Pomona). Պոմոնան մրգերի, ծառերի և այգիների հռոմեական աստվածուհին էր։ Նրա խորհրդանիշը խնձորն էր։ Շատ պատմաբաններ կարծում են, որ Սամհայնի և Պոմոնայի տոնի այս միաձուլումը հիմք դրեց Հելոուինի ժամանակակից ավանդույթներից մեկին՝ խնձորներով խաղերին (օրինակ՝ խնձորները ջրով լի տակառից բերանով հանելը)։

Քրիստոնեության վերելքը. «Հեթանոսականի» վերաիմաստավորումը

Սակայն ամենամեծ փոփոխությունը տեղի ունեցավ քրիստոնեության տարածման հետ։ Վաղ եկեղեցին բախվեց մի խնդրի. ինչպե՞ս դարձի բերել հեթանոսներին, ովքեր խորապես կապված էին իրենց հնագույն տոներին, ինչպիսին Սամհայնն էր։ Ռազմավարությունը փայլուն էր և արդյունավետ. ոչ թե արգելել, այլ «քրիստոնեացնել»։ Եթե չես կարող հաղթել նրանց, միացիր նրանց և փոխիր իմաստը։

Բոլոր Սրբերի օրը (All Saints' Day). Սկզբնապես քրիստոնյաները Բոլոր Սրբերի օրը (բոլոր նահատակների և սրբերի հիշատակի օրը) նշում էին մայիսի 13-ին։ Սակայն 8-րդ դարում Գրիգոր III Պապը այս տոնը տեղափոխեց նոյեմբերի 1-ին։ Պատմաբանների գերակշիռ մասը համոզված է, որ սա ռազմավարական քայլ էր՝ հեթանոսական Սամհայնի տոնը քրիստոնեական տոնով փոխարինելու կամ ստվերելու համար։ Հեթանոսական ոգիների փոխարեն մարդիկ այժմ պետք է հարգեին քրիստոնյա սրբերին։
Անվան ծագումը. All Hallows' Eve. Այս նոր տոնը՝ Բոլոր Սրբերի օրը, միջնադարյան անգլերենում կոչվում էր "All Hallows' Day" ("Hallow" նշանակում է "սուրբ" կամ "սրբացնել", ինչպես "Hallowed be Thy name" - "Սուրբ լինի Քո անունը" արտահայտության մեջ)։ Հետևաբար, դրա նախորդ գիշերը (հոկտեմբերի 31) հայտնի դարձավ որպես "All Hallows' Eve" (Բոլոր Սրբերի նախօրե)։ Ժամանակի ընթացքում այս արտահայտությունը կրճատվեց. All Hallows' Eve -> Hallowe'en -> Halloween
Բոլոր հոգիների օրը (All Souls' Day). Սա դեռ ամենը չէր։ 1000 թվականին եկեղեցին ավելացրեց ևս մեկ տոն՝ նոյեմբերի 2-ը, որպես Բոլոր հոգիների օր։ Սա նախատեսված էր ոչ թե սրբերի, այլ հասարակ մահացածների հոգիների (նրանց, ովքեր քավարանում են) հիշատակման և նրանց համար աղոթելու համար։

Այսպիսով, եկեղեցին ստեղծեց եռօրյա տոնակատարություն (Hallowtide)՝ հոկտեմբերի 31-ից նոյեմբերի 2-ը, որն ամբողջությամբ կլանեց և փոխարինեց հին կելտական Սամհայնի գաղափարները։

Բայց մարդկային ավանդույթները հեշտությամբ չեն մահանում։ Խարույկները դեռ վառվում էին, բայց այժմ ոչ թե ոգիներին վանելու, այլ վհուկներին վախեցնելու համար։ Իսկ զգեստավորվելու ավանդույթը վերածվեց "Souling" (հոգեհաց խնդրել) կոչվող պրակտիկայի։ Միջնադարյան Անգլիայում և Իռլանդիայում աղքատները (հաճախ երեխաներ) Բոլոր հոգիների օրը տնից տուն էին գնում և առաջարկում աղոթել մահացած հարազատների հոգիների համար՝ փոխարենը ստանալով "հոգեհաց" (soul cakes)՝ համեմունքներով փոքրիկ կլոր բլիթներ։ Սա ժամանակակից "Trick-or-Treat"-ի ակնհայտ նախատիպն է։

Մաս 3. Հելոուինը Նոր աշխարհում և ժամանակակից զարգացումները

Հելոուինը, ինչպիսին մենք այն գիտենք այսօր՝ դդումներով, քաղցրավենիքի զանգվածային բաժանմամբ և բարդ զգեստներով, հիմնականում ամերիկյան երևույթ է, որը ձևավորվել է ներգաղթյալների ավանդույթների միաձուլումից։

Ավանդույթների տեղափոխումը

Վաղ ամերիկյան գաղութարարները, հատկապես պուրիտանները Նոր Անգլիայում, չէին նշում Հելոուինը։ Նրանց խիստ բողոքական հավատալիքները մերժում էին նման «կաթոլիկ» կամ «հեթանոսական» մնացորդները։ Սակայն հարավային գաղութներում, որտեղ անգլիկան և կաթոլիկ ազդեցությունն ավելի ուժեղ էր, տարբեր բերքահավաքի տոներ գոյություն ունեին, որոնք ներառում էին խնջույքներ, պատմություններ և չարաճճիություններ։

Իսկական շրջադարձը տեղի ունեցավ 19-րդ դարի կեսերին։ 1845-1849 թվականների Իռլանդական կարտոֆիլի մեծ սովը ստիպեց միլիոնավոր իռլանդացիների արտագաղթել Ամերիկա։ Նրանք իրենց հետ տարան իրենց հին ավանդույթները, այդ թվում՝ "All Hallows' Eve"-ի իրենց տարբերակը, որը դեռևս պահպանում էր հին Սամհայնի շատ տարրեր՝ ուրվականների մասին պատմություններ, չարաճճիություններ և զգեստափոխություն։

Ամերիկյան «հալոցք»

Ամերիկայում այս իռլանդական և շոտլանդական ավանդույթները միախառնվեցին անգլիական "Souling"-ի և այլ եվրոպական բերքահավաքի տոների հետ՝ ստեղծելով նոր, եզակի ամերիկյան տոն։

"Trick-or-Treat" (Խաղ կամ հյուրասիրություն). "Souling"-ի և կելտական զգեստափոխության ավանդույթները վերածվեցին երեխաների կողմից չարաճճիությունների գիշերվա։ 19-րդ դարի վերջին և 20-րդ դարի սկզբին "Հելոուինի գիշերը" հայտնի էր մանր վանդալիզմով և չարաճճիություններով (tricks)։ Տների դարպասները տեղից հանվում էին, պատուհաններին օճառ էին քսում, կամ զուգարանի թուղթ էին նետում ծառերի վրա։ Որպեսզի այս դեռահասների վանդալիզմը վերահսկվի, համայնքները 1920-ական և 30-ական թվականներին սկսեցին կազմակերպել տոնը։ Գաղափարը սա էր. երեխաներին "կաշառել" հյուրասիրությամբ (treat), որպեսզի նրանք չարաճճիություն (trick) չանեն։ Այսպիսով, "Trick-or-Treat" արտահայտությունը դարձավ երեխաների կողմից դուռը թակելու և քաղցրավենիք խնդրելու միջոց։
Շաղգամից դեպի Դդում. Ջեքի Լապտերը (Jack-o'-Lantern). Հելոուինի ամենահայտնի խորհրդանիշը՝ փորագրված դդումը, նույնպես իռլանդական ծագում ունի։ Գոյություն ունի իռլանդական ժողովրդական հեքիաթ մի մարդու մասին, որին անվանում էին "Ժլատ Ջեք" (Stingy Jack)։ Ջեքը խորամանկ և հարբեցող էր, ով կարողացել էր խաբել Սատանային՝ խոստում վերցնելով, որ նա երբեք չի տանի իր հոգին։ Երբ Ջեքը մահացավ, նրան թույլ չտվեցին մտնել Դրախտ՝ իր մեղսավոր կյանքի պատճառով, բայց Սատանան նույնպես չէր կարող նրան Դժոխք տանել՝ իր խոստման պատճառով։ Դատապարտված հավերժ թափառելու երկրի վրա՝ խավարի մեջ, Ջեքը Սատանայից խնդրեց գոնե մի լույս։ Սատանան նրա վրա նետեց Դժոխքի մշտավառ կրակներից մի կտոր ածուխ։ Ջեքը այդ ածուխը դրեց մի շաղգամի մեջ, որը նա ուտում էր, և սկսեց օգտագործել այն որպես լապտեր՝ իր ճանապարհը լուսավորելու համար։ Նա հայտնի դարձավ որպես "Լապտերով Ջեք" կամ "Jack of the Lantern"։ Իռլանդիայում և Շոտլանդիայում մարդիկ Սամհայնին փորագրում էին սարսափելի դեմքեր շաղգամների, բողկի կամ կարտոֆիլի վրա և ներսում մոմեր դնում՝ Ժլատ Ջեքի և այլ չար ոգիների վանելու համար։ Երբ ներգաղթյալները եկան Ամերիկա, նրանք հայտնաբերեցին, որ տեղական դդումը շատ ավելի մեծ է և անհամեմատ հեշտ է փորագրելու համար, քան շաղգամը։ Այսպիսով, ավանդույթը տեղափոխվեց դդումի վրա՝ ստեղծելով այն խորհրդանիշը, որը մենք գիտենք այսօր։

Կոմերցիալիզացիա և զանգվածային մշակույթ

20-րդ դարի ընթացքում Հելոուինն ամբողջությամբ վերածվեց աշխարհիկ, առևտրային տոնի։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո քաղցրավենիք արտադրող ընկերությունները սկսեցին ակտիվորեն գովազդել Հելոուինը՝ որպես քաղցրավենիք գնելու առիթ։ 1950-ականներին զգեստների զանգվածային արտադրությունը տոնը դարձրեց հսկայական բիզնես։ 1970-ական և 80-ական թվականներին հանրահայտ սարսափ ֆիլմերը (ինչպիսին է Ջոն Քարփենթերի «Հելոուին»-ը) ամրապնդեցին տոնի կապը սարսափի և մռայլության հետ՝ այն դարձնելով ավելի շատ մեծահասակների համար նախատեսված զվարճանք, քան պարզապես մանկական տոն։

Մաս 4. Հիմնական հարցը. Արդյո՞ք Հելոուինը կրոնական տոն է

Սա Հելոուինի շուրջ ամենամեծ բանավեճի առարկան է։ Պատասխանը բարդ է, քանի որ այն միաժամանակ և՛ այո է, և՛ ոչ, և՛ պատմականորեն այո է՝ կախված նրանից, թե ում եք հարցնում և որ դարաշրջանի մասին եք խոսում։ Եկեք վերլուծենք տարբեր տեսակետները։

1. Այո, այն հեթանոսական կրոնական տոն է

Նրանց համար, ովքեր դավանում են ժամանակակից հեթանոսություն (Neo-Paganism) կամ Վիկկա (Wicca, ժամանակակից վհուկների կրոն), Հելոուինը ոչ թե պարզապես զվարճանք է, այլ նրանց ամենասուրբ օրերից մեկը։

Սամհայնը որպես սրբազան տոն. Նեո-հեթանոսները նշում են «Տարվա անիվը» (Wheel of the Year), որը բաղկացած է ութ հիմնական կրոնական տոներից (Sabbats)։ Սամհայնը (նշվում է հոկտեմբերի 31-ից նոյեմբերի 1-ը) համարվում է այս շրջափուլի ամենակարևոր տոնը՝ հեթանոսական Նոր տարին։
Նշանակությունը. Նրանց համար սա մահվան և վերածննդի խորհրդանշական ժամանակ է։ Դա գիշեր է, երբ պատվում են նախնիներին, մտածում են կյանքի ցիկլի մասին (մահացող բնություն) և պատրաստվում ձմռան խորհրդածական շրջանին։ Նրանք կատարում են ծեսեր, հիշում են մահացած հարազատներին և ընդունում են մահը որպես կյանքի բնական մաս։
Տեսակետը աշխարհիկ Հելոուինի վերաբերյալ. Շատ հեթանոսներ հակասական զգացմունքներ ունեն։ Մի կողմից, նրանք տխուր են, որ իրենց սրբազան տոնը վերածվել է պլաստիկ կմախքների և շաքարի տոնի։ Մյուս կողմից, նրանք գնահատում են, որ հասարակությունը, գոնե մեկ գիշեր, ընդունում է մահվան և գերբնականի թեմաները, որոնք իրենց հավատքի կենտրոնում են։

2. Այո, այն քրիստոնեական կրոնական տոն է (կամ եղել է)

Պատմականորեն Հելոուինը (All Hallows' Eve) ուղղակիորեն կապված է քրիստոնեության հետ։ Այն ստեղծվել է որպես քրիստոնեական գլխավոր տոնի՝ Բոլոր Սրբերի օրվա նախատոնակ։

Կաթոլիկ և Անգլիկան եկեղեցիներ. Այս եկեղեցիների համար նոյեմբերի 1-ը (Բոլոր Սրբերի օր) և նոյեմբերի 2-ը (Բոլոր հոգիների օր) մնում են կարևոր կրոնական տոներ։ Նրանք հաճախ կատարում են հատուկ պատարագներ և այցելում գերեզմաններ։ Նրանք տարբերակում են "Հելոուինը" (որպես աշխարհիկ, մշակութային իրադարձություն) և "All Hallows' Eve"-ը (որպես կրոնական պահքի և աղոթքի գիշեր)։ Շատ կաթոլիկ դպրոցներ, օրինակ, նշում են Հելոուինը՝ թույլ տալով երեխաներին հագնվել որպես... սրբեր, ոչ թե հրեշներ։
Ուղղափառ եկեղեցիներ. Ուղղափառ եկեղեցիների մեծ մասը (ներառյալ Հայ Առաքելական Եկեղեցին) ունեն իրենց սեփական Բոլոր Սրբերի օրը, որը նշվում է Պենտեկոստեից (Հոգեգալուստ) հետո առաջին կիրակի օրը (գարնանը կամ վաղ ամռանը)։ Հետևաբար, նրանք ոչ մի կրոնական կապ չունեն հոկտեմբերի 31-ի կամ նոյեմբերի 1-ի հետ և Հելոուինը դիտարկում են որպես բացառապես օտար, արևմտյան, աշխարհիկ (կամ նույնիսկ հեթանոսական) տոն։

3. Այո, այն հակաքրիստոնեական կամ սատանայական տոն է

Այս տեսակետը հիմնականում պաշտպանում են որոշ պահպանողական բողոքական, հատկապես ավետարանական (evangelical) և ֆունդամենտալիստական խմբեր։

Հեթանոսական արմատների մերժումը. Նրանց համար տոնի կելտական, հեթանոսական ծագումը բավարար է այն մերժելու համար։ Նրանք պնդում են, որ Սամհայնը եղել է ոգիների, մահվան և օկուլտիզմի տոն, և անկախ նրանից, թե եկեղեցին ինչպես է փորձել այն «քրիստոնեացնել», դրա հիմքում ընկած է «խավարի երկրպագություն»։
Կապը սատանիզմի հետ. Այս խմբերը հաճախ նշում են, որ որոշ սատանայական խմբեր ընդունում են հոկտեմբերի 31-ը որպես իրենց գլխավոր տոներից մեկը։ Նրանք վկայակոչում են վհուկների, ուրվականների և դևերի կերպարները՝ որպես ապացույց, որ տոնը փառաբանում է չարը։
Այլընտրանքային միջոցառումներ. Այս համոզմունքների պատճառով շատ ավետարանական եկեղեցիներ արգելում են իրենց հետևորդներին մասնակցել Հելոուինին։ Փոխարենը, նրանք հաճախ հոկտեմբերի 31-ին կազմակերպում են այլընտրանքային, «անվտանգ» միջոցառումներ, ինչպիսիք են "Բերքի փառատոնը" (Harvest Festival) կամ "Hallelujah Night"-ը, որտեղ երեխաները կարող են հագնվել որպես աստվածաշնչյան հերոսներ կամ բարի կերպարներ և խաղալ խաղեր՝ առանց որևէ «մռայլ» տարրի։

4. Ոչ, այն բացարձակապես կրոնական տոն չէ (այլևս)

Սա այն տեսակետն է, որին հավատարիմ է այն մարդկանց ճնշող մեծամասնությունը, ովքեր նշում են Հելոուինը։

Ամբողջական աշխարհականացում (Սեկուլյարիզացիա). Այս տեսակետի համաձայն, ինչպիսին էլ լինեին տոնի հնագույն կրոնական արմատները (թե՛ հեթանոսական, թե՛ քրիստոնեական), դրանք այսօր ամբողջությամբ կորցրել են իրենց նշանակությունը։
Զուգահեռ Սուրբ Ծննդի հետ. Շատերը զուգահեռ են անցկացնում Սուրբ Ծննդի հետ։ Սուրբ Ծնունդը նույնպես ունի հեթանոսական արմատներ (հռոմեական Սատուրնալիա, ձմեռային արևադարձ), սակայն այսօր միլիոնավոր ոչ քրիստոնյաներ նշում են այն՝ տոնածառ զարդարելով և նվերներ տալով՝ որպես մշակութային տոն։ Նույն կերպ, մարդիկ պնդում են, որ Հելոուին նշելը չի նշանակում, որ նրանք երկրպագում են կելտական աստվածներին, ճիշտ այնպես, ինչպես տոնածառ դնելը չի նշանակում, որ նրանք երկրպագում են Յուլի ծառին։
Նշանակությունը ժամանակակից հասարակության մեջ. Այսօր Հելոուինը կատարում է մշակութային և սոցիալական գործառույթներ, որոնք կապ չունեն կրոնի հետ.
Համայնքային կապ. "Trick-or-Treat"-ը խրախուսում է հարևաններին շփվել միմյանց հետ։
Ստեղծագործական ինքնաարտահայտում. Զգեստների և դեկորացիաների պատրաստում։
Կատարսիս. Այն թույլ է տալիս մարդկանց մեկ գիշերով «խաղալ» իրենց վախերի հետ (մահ, խավար, հրեշներ) անվտանգ և զվարճալի միջավայրում։

Եզրակացություն կրոնի վերաբերյալ

Հելոուինը կրոնական տո՞ն է։ Այո, մի փոքր, բայց նվիրված խմբի համար (նեո-հեթանոսներ)։ Պատմականորեն այն միահյուսված է քրիստոնեության հետ։ Եվ այո, որոշ կրոնական խմբերի համար այն ակտիվորեն հակակրոնական է։ Սակայն գործնականում, այն նշողների ավելի քան 99%-ի համար այն նույնքան աշխարհիկ է, որքան Ծննդյան օրը կամ Վալենտինի օրը։

Մաս 5. Հելոուինն այսօր. Գլոբալիզացիա և քննադատություն

Վերջին մի քանի տասնամյակների ընթացքում ամերիկյան փոփ մշակույթի (ֆիլմեր, հեռուստաշոուներ, համացանց) գլոբալ գերիշխանության շնորհիվ Հելոուինը սկսել է տարածվել աշխարհով մեկ՝ հաճախ այնպիսի վայրերում, որոնք չունեն ո՛չ կելտական, ո՛չ անգլո-սաքսոնական պատմություն։

Համեմատություն Մեռյալների օրվա հետ (Día de Muertos)

Հելոուինը հաճախ շփոթում են մեքսիկական Día de Muertos (Մեռյալների օր) տոնի հետ, որը նույնպես նշվում է նոյեմբերի 1-ին և 2-ին։ Չնայած երկուսն էլ առնչվում են մահվանը և ունեն նմանատիպ քրիստոնեական (Բոլոր Սրբերի օր) և բնիկ (ացտեկական) արմատներ, դրանց տոնն ու նշանակությունը արմատապես տարբեր են.

Հելոուին (հոկտեմբերի 31). Ժամանակակից ընկալմամբ՝ կենտրոնացած է վախի, սարսափի, չարաճճիությունների և գերբնականի մռայլ կողմի վրա։ Նպատակը ոգիներին վախեցնելն է կամ նրանցից թաքնվելը։
Día de Muertos (նոյեմբերի 1-2). Կենտրոնացած է հիշատակի, սիրո և տոնակատարության վրա։ Դա ուրախ տոն է։ Ընտանիքները կառուցում են զոհասեղաններ (ofrendas)՝ իրենց մահացած հարազատների սիրելի ուտելիքներով, լուսանկարներով և ծաղիկներով (հատկապես թավշածաղիկներով)։ Հավատալիքն այն է, որ հարազատների հոգիները վերադառնում են ոչ թե վախեցնելու, այլ իրենց ընտանիքների հետ խնջույքին մասնակցելու։

Հելոուինը Հայաստանում

Ինչպես շատ այլ երկրներում, Հելոուինը Հայաստան է ներթափանցել հիմնականում երիտասարդական մշակույթի և բիզնեսի միջոցով։

Տարածումը. Այն հիմնականում նշվում է քաղաքային վայրերում՝ բարերում, ակումբներում և սրճարաններում, որպես թեմատիկ երեկույթ կազմակերպելու առիթ։ Որոշ մասնավոր դպրոցներ և լեզվի կենտրոններ նույնպես կարող են այն նշել՝ որպես անգլիախոս մշակույթին ծանոթանալու միջոց։
Ընկալումը. Հասարակության լայն շերտերի և հատկապես Հայ Առաքելական Եկեղեցու համար այս տոնը մնում է խորապես օտար։ Քննադատությունը հիմնականում երկու ուղղությամբ է.

Կրոնական. Այն դիտվում է որպես հեթանոսական, օկուլտային և նույնիսկ սատանայական տոն, որը խորթ է հայկական քրիստոնեական ինքնությանը։
Մշակութային. Այն դիտվում է որպես անիմաստ գլոբալիզացիայի արդյունք, որը ստվերում է սեփական ազգային տոները։

Քննադատություններ

Բացի կրոնական և մշակութային քննադատությունից, ժամանակակից Հելոուինը բախվում է նաև այլ խնդիրների.

Չափազանց կոմերցիալիզացիա. Այն ԱՄՆ-ում Սուրբ Ծննդից հետո երկրորդ ամենաառևտրային տոնն է։ Քննադատները պնդում են, որ տոնի իմաստը կորել է՝ վերածվելով քաղցրավենիք, զգեստներ և դեկորացիաներ վաճառելու մարաթոնի։
Անվտանգություն. Ամեն տարի մտահոգություններ են բարձրացվում երեխաների անվտանգության վերաբերյալ (մութ փողոցներում երթևեկություն, անծանոթներից քաղցրավենիք վերցնելը)։

Եզրակացություն. Տոնի բազմաշերտ դեմքը

Այսպիսով, ի՞նչ է Հելոուինը։

Այն մեկ տոն չէ, այլ մշակութային շերտերի խառնուրդ, որը զարգացել է հազարամյակների ընթացքում։

Այն սկսվել է որպես կելտական Սամհայն՝ մահվան և գերբնականի հանդեպ գոյաբանական վախի արտահայտություն, աշխարհների միջև բարակող վարագույրի գիշեր։
Այն վերաիմաստավորվել է քրիստոնեության կողմից՝ դառնալով Բոլոր Սրբերի օրվա նախօրե, միջոց՝ հեթանոսական ծեսերը եկեղեցական օրացույցին ենթարկելու համար։
Այն վերածվել է «Souling»-ի՝ աղքատների կողմից մահացածների համար աղոթելու և հաց խնդրելու միջնադարյան ավանդույթի։
Այն գոյատևել է իռլանդացի ներգաղթյալների շնորհիվ, ովքեր իրենց շաղգամի լապտերները և ուրվականների մասին պատմությունները տարան Ամերիկա։
Եվ վերջապես, այն վերածվեց ամերիկյան մշակութային ֆենոմենի՝ դդումներով, "Trick-or-Treat"-ով և միլիարդավոր դոլարների արդյունաբերությամբ։

Այսօր, երբ երեխան հագնում է Բեթմենի զգեստ և քաղցրավենիք է խնդրում, նա, իհարկե, չի երկրպագում կելտական մահվան աստծուն։ Նա մասնակցում է մի տոնի, որի ուժը նրա անհավանական հարմարվողականության մեջ է։

Հելոուինը հայելի է, որի մեջ յուրաքանչյուր դարաշրջան տեսել է այն, ինչ ցանկացել է տեսնել՝ լինի դա ոգիների հետ շփում, սրբերին հարգանք, սատանայական սպառնալիք, թե պարզապես համայնքային զվարճանքի և մի պարկ քաղցրավենիքի առիթ։