
893 թվականի աղետալի երկրաշարժը ոչ միայն ավերեց քաղաքը, այլև փոխեց տարածաշրջանի պատմությունը։
Սակայն այս աղետը մնաց մոռացված էջ՝ թաղված հողի, ավերակների ու լեգենդների տակ։
Դվինը հիմնադրվել է 4-րդ դարի սկզբին, Տրդատ Գ Մեծ արքայի օրոք։ Քաղաքը կառուցվեց Արարատյան դաշտավայրի կենտրոնում՝ հարմարավետ վայրում, որտեղ հատվում էին կարավանային ճանապարհները։
Հենց այստեղ էին որոշվում տարածաշրջանի ճակատագրերը՝ դիվանագիտական բանակցություններից մինչև ռազմական արշավներ։
893 թվականի դեկտեմբերի 28-ի գիշերը ուժգին երկրաշարժ ցնցեց Արարատյան դաշտավայրը։ Ժամանակակից սեյսմոլոգների հաշվարկով՝ երկրաշարժի ուժգնությունը եղել է մոտ Մագնիտուդ 7.0–7.5։
Պատմական աղբյուրները նկարագրում են դժոխային պատկեր․
Միջնադարյան պատմիչ Հովհաննես Դրասխանակերտցին գրել է․
«Երկիրն այնքան շարժվեց, որ անասուններն ու մարդիկ վայր էին ընկնում։
Քաղաքի սյուներն ու գմբեթները փոշու պես վերացան, և ամբողջ Դվինը դարձավ գերեզման։»։
Աղետից հետո փորձեր եղան վերակառուցել Դվինը, սակայն քաղաքը երբեք չվերադարձավ իր նախկին փառքին։
10-րդ դարի կեսերից մայրաքաղաքի կարգավիճակը աստիճանաբար անցավ այլ քաղաքների՝ նախ Կարս, ապա Անի։
Դվինի աղետը շրջապատված է բազմաթիվ լեգենդներով․
Հնագիտական ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ Դվինն ունի բազմաշերտ կառուցվածք․ տարբեր դարաշրջանների շենքերը բառացիորեն թաղված են միմյանց վրա՝ ինչպես պատմության «տորթի» շերտեր։
Այսօր Դվինը փոքրիկ գյուղ է՝ Արարատի մարզում, որտեղ մնացել են միայն ավերակներ։
Դվինը պատմում է մեզ ոչ միայն մոռացված աղետի, այլև մոռացված վերածննդի պատմությունը․ քաղաքը դարձավ դաս, որ անգամ հզոր մայրաքաղաքները հողի տակ են անհետանում մի ակնթարթում։
Այս պատմությունը միայն միջնադարյան ողբերգություն չէ։ Այն հիշեցում է՝
Դվինի աղետը՝ մայրաքաղաքի կործանումը մեկ գիշերում, մնաց որպես մարդկային փառքի փխրունության խորհրդանիշ։
Քաղաքը, որը դարեր շարունակ եղել էր ուժի, արվեստի ու առևտրի կենտրոն, դարձավ ավերակների ու լռության դաշտ։
Բայց Դվինի պատմությունը դեռ չի ավարտվել։
Այն ապրում է հողի շերտերի մեջ, ավերակների փոշու տակ, և պատմում է մեզ նույն զգուշացնող պատմությունը՝
Ոչ մի քաղաք անմահ չէ։