
Շատերը նկատել են, որ երբ դադարում են մտածել հղիանալու մասին, կամ էլ որոշում են որդեգրել երեխա, հենց այդ պահին հղիությունն ինքնաբերաբար տեղի է ունենում։
Հղիության ձախողման դեպքում զույգերն անցնում են զգացմունքային բարդ փուլով՝ անհանգստություն, անորոշություն և մեղքի զգացում։ Այս ամենը բերում է քրոնիկական սթրեսի։ Սթրեսը ֆիզիոլոգիական ազդեցություն ունի օրգանիզմի վրա՝ բարձրացնելով կորտիզոլի մակարդակը, ինչը կարող է խաթարել հորմոնալ հավասարակշռությունը։ Կան հետազոտություններ, որոնք ցույց են տալիս, որ բարձր սթրեսային մակարդակը կարող է ուղղակիորեն ազդել ձվարանների աշխատանքի և ձվաբջջի որակի վրա։ Միևնույն ժամանակ, մշտական անհանգստությունը կարող է բացասաբար ազդել զույգի ինտիմ հարաբերությունների վրա, որոնք դառնում են «պարտադիր» և կորցնում են իրենց բնականությունը։
Առաջին և ամենակարևոր քայլը վերահսկողությունը բաց թողնելն է։ Շատ զույգեր ապրում են խիստ ռեժիմով՝ հաշվարկելով օրերը, պլանավորելով ինտիմ հարաբերությունները և մշտապես սպասելով արդյունքի։ Սա ֆիզիկական ակտը վերածում է միայն նպատակի իրագործման միջոցի՝ վերացնելով ցանկացած հաճույք։ Հոգեբանները խորհուրդ են տալիս.
Այս փիլիսոփայությունը չի նշանակում անտեսել բժշկական բուժումը։ Այն միայն կոչ է անում ազատվել մշտական մտածմունքներից և վերահսկողության պահանջից։ Երբ մենք կենտրոնանում ենք միայն մեկ նպատակի վրա, մեր մարմինը լարվում է և սկսում աշխատել «պայքար կամ փախուստ» ռեժիմում, ինչը վերջնականապես խանգարում է բնական գործընթացներին։ Ազատվելով այս լարվածությունից՝ մարմինը հանգստանում է, և նրա ֆունկցիաները սկսում են ավելի բնականոն աշխատել։
Անպտղության մարտահրավերը հաճախ կարող է դառնալ լարվածության աղբյուր զույգի մեջ, եթե նրանք չեն խոսում այդ մասին։ Կարևոր է, որ զույգի երկու անդամներն էլ զգան, որ իրենք միասին են այս ճանապարհին։ Մասնագետները խորհուրդ են տալիս միասին այցելել հոգեբանական խորհրդատվությունների, քանի որ սթրեսն ազդում է երկուսի վրա էլ։ Համատեղ հաղթահարված փորձությունները ոչ միայն թուլացնում են հոգեբանական բեռը, այլև ամրապնդում են զույգի հարաբերությունները։