
Յուրաքանչյուր ազգային խոհանոց իր մեջ կրում է դարերի պատմություն, աշխարհագրական դիրքի առանձնահատկություններ և մարդկանց ապրելակերպի մասին պատմող գաղտնիքներ։ Գաստրոնոմիական ճանապարհորդությունները հնարավորություն են տալիս բացահայտել այս ամենը։ Օրինակ՝ Իտալիայի Պերուջա քաղաքում շոկոլադի փառատոնին մասնակցելը ձեզ թույլ կտա ոչ միայն համտեսել աշխարհահռչակ քաղցրավենիքը, այլև ծանոթանալ դրա պատմությանը և արտադրության գաղտնիքներին։
Ճապոնիայում ճիշտ պատրաստված սուշիի համը, որը ներկայացվում է հատուկ արարողակարգով, բացահայտում է ճապոնական ճշգրտության, գեղագիտության և հարգանքի փիլիսոփայությունը սննդի հանդեպ։
Ֆրանսիայում մեկ բաժակ գինի համտեսելը Լուարայի հովտի խաղողի այգիներում կամ Փարիզի փոքրիկ սրճարանում կրուասան ուտելը ոչ միայն համային փորձառություն է, այլև մասնակցություն ֆրանսիական ապրելակերպին։ Նույն կերպ, Մեքսիկայի փողոցներում տակոսի կամ էնչիլադայի համտեսումը ձեզ կտեղափոխի լատինաամերիկյան կյանքի վառ ու ջերմ մթնոլորտ։
Այս տեսակի զբոսաշրջությունը բոլորի համար է և չունի բյուջետային սահմանափակումներ։
Այն կարող է լինել՝
Հայաստանը, իր հարուստ և բազմազան խոհանոցով, ունի հսկայական ներուժ գաստրոնոմիական զբոսաշրջության համար։ Մեր յուրահատուկ ուտեստները՝ խորովածը, հարիսան, տոլման և իհարկե, լավաշը, որը ներառված է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ոչ նյութական մշակութային ժառանգության ցանկում, կարող են գրավել աշխարհի ուշադրությունը։
Բացի ուտելիքից, Հայաստանը հայտնի է իր հազարամյա գինեգործական ավանդույթներով։ Արենիի և Վայոց Ձորի մարզերը գինու սիրահարների համար դրախտ են, որտեղ կարելի է համտեսել հնագույն գինու տեսակներ, այցելել գինու գործարաններ և ծանոթանալ դրանց պատմությանը։
Գաստրոնոմիական զբոսաշրջությունը միայն ուտելու մասին չէ. դա մարդկանց, մշակույթների և պատմությունների մասին է։ Դա ճանապարհորդության մի ձև է, որտեղ յուրաքանչյուր նոր համ դառնում է անմոռանալի հիշողություն։